Ken je het sprookje van Blauwbaard? Het is mijn favoriete sprookje van vroeger, en tegelijkertijd een gruwelijk verhaal. Het gaat over een meisje dat wordt versierd door een rijke man met een indigoblauwe baard. Eerst wil ze niks van hem weten, want een man met zo’n blauwe baard kan niet te vertrouwen zijn. Maar hij maakt haar het hof en hoe charmanter ze hem vindt, hoe minder blauw de baard lijkt. Ze trouwt met hem en ze gaan wonen in zijn kasteel. Op een dag moet hij een poos op reis en ze krijgt de sleutelring met alle sleutels van het hele kasteel. Ze mag alles doen waar haar hart naar verlangt en alle sleutels gebruiken – behálve het hele kleine sleuteltje, dát mag ze niet gebruiken…
Als Blauwbaard weg is, wordt het meisje na een tijdje toch nieuwsgierig en ze gaat op zoek naar de deur waar het kleine sleuteltje op past. Ze vindt de deur en piepend gaat hij open. Achter de deur liggen alle met bloed besmeurde lichamen en beenderen van de eerdere vrouwen van Blauwbaard. Het meisje weet niet hoe snel ze weg moet komen en laat het sleuteltje vallen. Ze raapt hem op en ziet dat er bloed op zit. Maar hoe ze ook probeert hem schoon te maken, het bloed wil er niet af. Ze verstopt het sleuteltje tussen haar jurken.
Als Blauwbaard terug is van zijn reis wil hij graag de sleutels terug. Hij ziet direct dat het sleuteltje weg is en wordt woedend als hij erachter komt dat ze in het kamertje is geweest. Lang verhaal kort: hij probeert ook haar te vermoorden maar haar broers komen haar redden en hakken Blauwbaard in stukken.
Waarom ik dit verhaal vertel? Dit is een verhaal over intuïtie. Het meisje liet zich inpakken en luisterde niet naar haar intuïtie, ook al was het heel duidelijk dat er iets niet in de haak was met de blauwe baard. Vrouwen staan van oudsher diep in contact met hun intuïtie. Al eeuwenlang wordt hier in stammen zelfs gebruik van gemaakt om verstoringen in de stam aan te voelen en de balans te herstellen. In onze moderne samenleving raken we steeds meer verwijderd van onze intuïtie. We leven vaak volgens een mannelijk ritme en hebben minder tijd voor écht contact met elkaar en onszelf.
Om dit contact te herstellen kunnen we onze vrouwelijke cyclus volgen. De innerlijke herfst, de tijd na de eisprong, is de tijd van onze intuïtie. Onze oogkleppen van de oestrogeen en testosteron vallen dan namelijk letterlijk af. We prikken door de leugens en schone schijn heen en zien wat er écht toe doet, wat belangrijk voor ons is en wat ons niet langer dient. Dit kan in het begin heftig zijn, want je kunt erachter komen dat je heel veel manieren hebt om vast te houden aan wat jou níet dient. Maar als je net als het meisje uit het sprookje het deurtje open durft te doen, kom je los van wat niet goed voor je is: je komt los van jouw Blauwbaard. En dat geeft bevrijding. Het geef balans, het geeft levenskracht.
